Udoskonalone pióro wieczne


Udoskonalone pióro wieczne

Udoskonalone pióro wieczne

Pióra ptasie zaczęto używać do pisania około 500 roku p.n.e. i posługiwano się nimi aż do początku XIX wieku. Były robione z lotek gęsich, albo łabędzich, a zaostrzona końcówka pełniła funkcję stalówki, którą maczało się w atramencie. Pióra ptasie były poręczne i łatwo dostępne, niestety szybko się tępiły i wymagały ciągłego temperowania.

Pierwsze metalowe stalówki były tak ostre i twarde, że szarpały papier. Jedynie stalówki wykonane z prawdziwego złota miały pożądaną giętkość. Niestety były bardzo drogie. Jednak w pierwszej połowie XIX w. zmieniono ich budowę i pióra z metalowymi końcówkami zaczęły być powszechnie używane. W pierwszych piórach wiecznych zakraplacze do oczu pełniły funkcję pojemniczków na atrament, jednak niezbyt fortunnie, gdyż stalówki wciąż się zatykały.

Pierwsza praktyczna wersja pióra wiecznego powstała w 1884 roku i została zaprezentowana przez amerykańskiego wynalazcę Lewisa E. Watermana. Do dziś można kupić wyroby sygnowane tym nazwiskiem.

Nadal pozostaje problem napełniania pióra wiecznego atramentem, gdy skończy się jego zasób. Jest to czynność czasochłonna i wymaga wprawy, ponieważ łatwo się pobrudzić. W latach 50-tych znaleziono na to radę – mianowicie łatwy w użyciu, wymienny, jednorazowy wkład z atramentem.

Pióra kulkowe pojawiły się pod koniec XIX w. Popularność zdobyły najpierw w Wielkiej Brytanii pod koniec lat trzydziestych XX w.